Του Κάζη Δημήτρη Αρ.  

EMAIL|

Ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι

  Στην Ελλάδα έχουμε ένα μόρφωμα που αυτοαποκαλείται «Κράτος». Υποτίθεται ότι υπάρχει για να εξυπηρετεί και να προστατεύει τη χώρα και τον πολίτη, να παρέχει καλή Παιδεία, Ασφάλιση και Υγεία, να απονέμει Δικαιοσύνη, να αναδιανέμει τον πλούτο, να κάνει έργα υποδομής, να βοηθάει την ανάπτυξη και να μαζεύει τους σχετικούς φόρους. Οι επιδόσεις του, ιδιαίτερα κατά τα τελευταία χρόνια, μόλις και μετά βίας δικαιώνουν την ύπαρξή του, με κανέναν όμως τρόπο δεν δικαιολογούν το δυσανάλογα μεγάλο κόστος του, άμεσο και έμμεσο.
Έχει επικρατήσει στη συνείδηση του κόσμου ότι άν δουλεύεις στο Κράτος είσαι δια βίου εξασφαλισμένος: Δεν απολύεσαι, δεν τιμωρείσαι, εργάζεσαι λιγότερες ώρες, είσαι ασφαλισμένος, έχεις έξτρα αργίες, «κολλάς» αργίες και «απεργίες» στα Σαββατοκύριακα, την κοπανάς σχετικά εύκολα, σε πολλές περιπτώσεις δουλεύεις όσο έχεις κέφι, παίρνεις δυσανάλογες αυξήσεις, πληρώνεσαι τυχόν υπερωρίες, μετατίθεσαι κατά βούληση ανάλογα με τις διασυνδέσεις σου, μπορείς να αποσπασθείς σε πολιτευτές με πρόσθετες αμοιβές, καλύπτεσαι από ισχυρά Σωματεία, απεργείς χωρίς κόστος και, άν διαθέτεις κατάλληλο πόστο, έχεις και τη δυνατότητα να καταδυναστεύεις τους πολίτες αλλά και να ενισχύεις τα οικονομικά σου εις βάρος τους και μάλιστα αφορολόγητα. Αντίθετα, άν είσαι υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα, δεν έχεις κανένα από τα παραπάνω προνόμια, εργάζεσαι περισσότερες ώρες, αμείβεσαι σχετικά λιγότερο άν δεν έχεις διευθυντική θέση (μάλιστα στις μέρες μας μπορεί να εργάζεσαι και ανασφάλιστος ή και δωρεάν), είσαι συνεχώς υπόλογος για το πόστο σου, αντιμετωπίζεις διαρκώς το ενδεχόμενο απόλυσής σου και μάλιστα χωρίς αποζημίωση άν πτωχεύσει η επιχείρηση, ο μισθός σου μπορεί ξαφνικά να μειωθεί, δεν μπορείς να απεργήσεις χωρίς συνέπειες.
Έχουμε λοιπόν μια εμφανή διάκριση των εργαζομένων σε πατρίκιους του Δημοσίου και πληβείους του ιδιωτικού τομέα. Εξ ού και η έντονη επιθυμία σχεδόν όλων για μια θέση στο Δημόσιο, στους Δήμους και στις ΔΕΚΟ. Η οποία κατά κανόνα πραγματώνεται με τη μεσολάβηση των πολιτικών για λόγους ψηφοθηρικούς (από 170.000 εργαζόμενους το 1974 σε 1.000.000 το 2010 ).  Οι μεγαλύτερες αυξήσεις προσωπικού έγιναν το 1982 και το 2010 (σιωπηρά, εν μέσω κρίσης).  Έτσι δημιουργήθηκε ένα υπέρογκο και μη αποτελεσματικό κράτος που χρηματοδοτείται από τους φόρους του ιδιωτικού τομέα και από δανεικά.
 Το 1/4 περίπου του ενεργού πληθυσμού μας εργάζεται στο Κράτος. Κάποιοι συγκρίνουν βολικά το ποσοστό αυτό με εκείνα της Γαλλίας και της Δανίας όπου τα ποσοστά είναι υψηλότερα. Τους απαντώ ότι συγκρίνουν ανόμοια πράγματα: Στη Δανία παρέχονται τόσες πολλές υπηρεσίες υψηλής ποιότητας στον πολίτη που η Ελλάδα ούτε κατά διάνοια δεν παρέχει. Επί πλέον, εκεί ο κρατικός υπαλληλος έχει κατά κανόνα συνείδηση αποστολής και εξυπηρέτησης του πολίτη. Εδώ όταν νεοπροσλαμβάνονται οι υπάλληλοι δεν τους περνούν ούτε ένα σεμινάριο για τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά τους. Να καταλάβουν δηλαδή ότι «υπάλληλος» σημαίνει «υπηρέτης»: αφενός του Δημοσίου συμφέροντος και αφ’ ετέρου του φορολογούμενου πολίτη που πληρώνει το μισθό τους... Προς τον οποίον οφείλουν σεβασμό και πρόθυμη εξυπηρέτηση. Ότι τη θέση δεν την πήραν για να εξασφαλιστούν οι ίδιοι ούτε για να νοιώσουν ότι απέκτησαν εξουσία. Και ότι οι παραβάσεις των αρχών αυτών και του Κώδικα θα τιμωρούνται αυστηρά, μέχρι και με απόλυση.
Εξ αιτίας της πρόσληψης πολλών ατόμων χωρίς τα κατάλληλα προσόντα και νοοτροπία περισσεύουν πολλά άτομα που δεν αφήνουν και τους άλλους να εργαστούν όπως θάθελαν. Αλλά και η κακή οργάνωση, η έλλειψη κινητικότητας και επανεκπαίδευσης και η απουσία κατάλληλου μάνατζμεντ δημιουργούν τόσο περιττούς υπεράριθμους όσο και σοβαρές ελλείψεις προσωπικού. Τέλος, με την κατάργηση του θεσμού των Γενικών Διευθυντών (1982) και την αντικατάστασή τους με άσχετα και άπειρα κομματικά στελέχη καθώς και με τις επεμβάσεις κομματοκρατούμενων Σωματείων χάθηκε η συνέχεια και η συνέπεια στη Διοίκηση (άν και το προηγούμενο σύστημα είχε πολλές ατέλειες, το διάδοχο σχήμα αποδείχτηκε καταστροφικό). Αυτά, μαζί με την έλλειψη μηχανισμού προώθησης των ικανοτέρων (οι οποίοι θεωρείται συχνά ότι «χαλάνε την πιάτσα») αποθαρρύνουν και απενεργοποιούν μεγάλο αριθμό αξιόλογων υπαλλήλων, πολλοί από τούς οποίους οδηγούνται έτσι στον παροπλισμό και στην αδιαφορία. Είναι εντυπωσιακό το πόσα ταλαντούχα στελέχη θυσιάζονται συστηματικά σ’  αυτό το περιβάλλον της Διοίκησης, η οποία, ως έχει, αποτελεί ίσως και το μεγαλύτερο εμπόδιο σε κάθε υγιή επιχειρηματική πρωτοβουλία. Διότι υπάρχουν και οι μή υγιείς (κρατικοδίαιτες) επιχειρήσεις που επιτείνουν το φαινόμενο. Όλα αυτά συνιστούν τό έμμεσο κόστος της υπερφορτωμένης με υπαλλήλους Διοίκησης.
Έτσι χαραμίζονται οι ανθρώπινοι πόροι μας και η εν δυνάμει δημιουργικότητά τους.  Υπάρχει άραγε άλλη χώρα στην Ε.Ε. με τόσο κακή αξιοποίηση των ανθρώπων της;
Ατυχώς, οι βολεμένοι έχουν αποκτήσει μια κρίσιμη μάζα που αντιστρατεύεται έτσι αποτελεσματικά τη βελτίωση των πραγμάτων. Και η περιφρούρηση των «με αγώνες(!)» κεκτημένων τους γίνεται με πλήρη αναλγησία για ό,τι αφορά τους δεινοπαθούντες συναδέλφους τους του ιδιωτικού τομέα που μετρούν 1,5 εκατομμύριο ανέργους. Και τα ΜΜΕ περί άλλα τυρβάζουν. Πρόκειται για μια κραυγαλέα αδικία εις βάρος του μισού τουλάχιστον πληθυσμού της χώρας και μάλιστα αυτού που παράγει τον πλούτο της και προσφέρει τα έσοδα για τη συντήρηση των  κρατικοδίαιτων. Και, το χειρότερο, η αδικία αυτή δεν πηγάζει από την εξουσία αλλά από την ίδια τη βάση των δημοσίων υπαλλήλων και εκ του ασφαλούς. Είναι ντροπή και κίνδυνος για την κοινωνία μας. Η παραφροσύνη της αυτοκαταστροφής σε όλο της το μεγαλείο:  σκοτώνουμε την αγελάδα που παράγει το γάλα!...

ΠΗΓΗ: http://www.tovima.gr

Κατασκευάζοντας την ανύπαρκτη «Μακεδονική» ιστορία

• 
  

Ognen Teofilovski / Reuters

Με αφορμή το θέμα της ονοματοδοσίας των Σκοπίων και τις «διαπραγματεύσεις» που διεξάγει η κυβέρνηση Τσίπρα κατ’ εντολή των ΗΠΑ, καθίσταται ιδιαίτερα ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς τις απόψεις της άλλης πλευράς. Για τον Έλληνα, ο «Μακεδόνας» της διπλανής χώρας είναι απλά κάποιος προκλητικός πλαστογράφος της ελληνικής ιστορίας ή παράφρων που ισχυρίζεται ότι κατάγεται (!) από τους αρχαίους Μακεδόνες. Για τον σλαβόφωνο των Σκοπίων, ο Έλληνας είναι ο επί 100 και πλέον χρόνια κατακτητής, ένας εκ των διαμελιστών της «σκλαβωμένης» και «διαιρεμένης» «μακεδονικής» γης.

Ασφαλώς στόχος του παρόντος άρθρου δεν είναι να αποδείξει το αυταπόδεικτο και αυτονόητο της ελληνικότητας της Μακεδονίας, αλλά να αναδείξει τους ανιστόρητους και παράλογους ισχυρισμούς των Σκοπιανών, που μέσα από ένα πνεύμα μικροεθνικισμού, προβάλλουν το ψευδοϊδεολόγημα του «Μακεδονισμού» ως το μοναδικό συνεκτικό στοιχείο μιας χώρας που κινδυνεύει με διάλυση.

Μια ενδελεχής μελέτη στα σχολικά βιβλία των Σκοπίων αρκεί για να αποδείξει του λόγου το αληθές.Σύμφωνα μ’ αυτά οι αρχαίοι Μακεδόνες αποτελούσαν ένα μη ελληνικό φύλο, με δική του γλώσσα (εκτός από ένα μέρος της άρχουσας τάξης τους που απλά υιοθέτησε την ελληνική γλώσσα), οι οποίοι το 338 π.Χ με τον Φίλιππο Β’ (359-336 π.Χ) επεβλήθησαν στον νότιο Έλληνα γείτονα και με τον Μέγα Αλέξανδρο (336-323 π.Χ) κυριάρχησαν στην ανατολή έως την Ινδία διαδίδοντας τον «μακεδονικό» πολιτισμό. Αμφισβητείται έτσι ευθέως η ελληνικότητα όλης της ελληνιστικής περιόδου (323-31 π.Χ) των Διαδόχων και των Επιγόνων (Πτολεμαίοι, Σελευκίδες κλπ).

Αγνοούν, ηθελημένα βέβαια, το ότι η αρχαία Μακεδονία εκτεινόταν βόρεια έως τη γραμμή Πρεσπών-Δοϊράνης-Στρυμώνα, με γείτονες τους Ιλλυριούς από δυτικά, τους Παίονες βόρεια και τους Θράκες ανατολικά του Στρυμώνα. Επί Φιλίππου Β’ (359-336 π.Χ) η Μακεδονία επεκτάθηκε βόρεια στην περιοχή της Παιονίας και στο οροπέδιο της Πελαγονίας και ανατολικά στη ζώνη Στρυμώνα-Νέστου (αλλά σε κάθε περίπτωση πολύ πιο νότια από την αρχαία πόλη των Δαρδάνων, Σκούποι (σημερινά Σκόπια). Ακόμα και στο Μεσαίωνα, το βυζαντινό Θέμα της Θεσσαλονίκης (8ος-12ος μ.Χ αιώνας) εκτεινόταν από τις Πρέσπες μέχρι το Στρυμώνα, ταυτιζόμενο σχεδόν με τα εδάφη της αρχαίας Μακεδονίας.

Εγγραφείτε και ακολουθήστε

Επειδή οι Σλάβοι κατέβηκαν από βορρά στη βαλκανική χερσόνησο στα μισά του 6ου μ.Χ αιώνα (δηλαδή σχεδόν 1.000 χρόνια (!) μετά τον Αλέξανδρο) ακολουθώντας τους μογγολικής καταγωγής Αβάρους (γνωστούς και ως Αβαρο-Σλάβους), «αποφασίστηκε» να καλυφθεί το «μικρό» αυτό χρονικό χάσμα με την καινοφανή θεωρία ότι οι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων ήρθαν σε επαφή με τους Σλάβους, εκσλαβίστηκαν και αποτέλεσαν στη συνέχεια το σημερινό «μακεδονικό» έθνος.

Στη συνέχεια «βαπτίστηκαν» Σλάβοι (!) οι εκ Θεσσαλονίκης βυζαντινοί ιεραπόστολοι και εκχριστιανιστές των Σλάβων το 862 μ.Χ, δημιουργοί του Γλαγολιτικού-Κυριλλικού αλφάβητου, αδελφοί Κωνσταντίνος-Κύριλλος και Μιχαήλ-Μεθόδιος καθώς και «Μακεδόνας» μεσαιωνικός ηγεμόνας (!) ο πλέον διάσημος τσάρος των Βουλγάρων, ο Σαμουήλ (997-1014).

Η ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας το 1870 και της ΕΜΕΟ (Εσωτερική Μακεδονική-Αδριανουπολίτικη Επαναστατική Οργάνωση-VMRO) το 1893, όργανο της βουλγαρικής πολιτικής στην οθωμανική Μακεδονία, εκκίνησαν το Μακεδονικό Ζήτημα, διεκδικώντας την απελευθέρωση της περιοχής από τους Τούρκους και την παράλληλη φυσικά βουλγαροποίησή της.

Η ίδρυση του Ανώτατου (Βουλγαρικού) Μακεδονο-Αδριανουπολίτικου Κομιτάτου το 1895, ελεγχόμενο από το βουλγαρικό κράτος, προκάλεσε αντιπαλότητες στους κόλπους της ΕΜΕΟ μεταξύ των υποστηρικτών μιας ανεξάρτητης Μακεδονίας με το σύνθημα «η Μακεδονία στους Μακεδόνες» και όσων αγωνίζονταν για την ενσωμάτωση της Μακεδονίας σε μια μεγάλη Βουλγαρία, θεωρώντας τους σλαβόφωνους «Μακεδόνες» εθνικά Βούλγαρους.

Η υιοθέτηση των «ηρώων» σλαβόφωνων κομιτατζήδων, ιδρυτών και ηγετικών στελεχών της ΕΜΕΟ, καταγόμενων από εδάφη της οθωμανικής Μακεδονίας (Γκότσε Ντέλτσεφ, Ντάμε Γκρούεφ, Νικόλα Κάρεφ, Γιάνε Σαντάνσκι κλπ), αποτελεί αντικείμενο έντονης διαμάχης μεταξύ Βουλγάρων και «Μακεδόνων», ενώ οι αντίστοιχοι Έλληνες Μακεδονομάχοι της περιόδου 1904-1908 αποκαλούνται «σφαγείς» του «Μακεδονικού» λαού.

Η αποτυχημένη εξέγερση του Ίλιντεν το 1903 με πρωτοβουλία της ΕΜΕΟ (περιοχή Καστοριάς-Φλώρινας-Μοναστηρίου-Κρουσόβου-Αχρίδας), αποτελεί για τα σημερινά Σκόπια την έναρξη των αγώνων του «Μακεδονικού» λαού για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού.

Μετά το τέλος των Βαλκανικών πολέμων (1912-13) ξεκίνησε το ιδεολόγημα του κατατεμαχισμού της «ενιαίας Μακεδονίας» από Σέρβους, Έλληνες και Βούλγαρους. Οι Σκοπιανοί ταυτίζουν ανιστόρητα τα εδάφη της αρχαίας Μακεδονίας με αυτά της οθωμανικής Μακεδονίας (βιλαέτια Μοναστηρίου, Θεσσαλονίκης και Κοσσόβου). Αν φυσικά συμπίπτει κάπως εδαφικά η αρχαία Μακεδονία με την οθωμανική είναι μόνο με τα βιλαέτια Μοναστηρίου και Θεσσαλονίκης, αφού τα βόρεια Σκόπια ανήκαν στο βιλαέτι του Κοσσόβου (!). Προέκυψε λοιπόν ένας εδαφικός χώρος του οποίου ο πολυεθνικός πληθυσμός (Σέρβοι, Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί, Τούρκοι), βαπτίστηκε εθνικά «Μακεδονικός», που διαμοιράστηκε στη «Μακεδονία» του Αιγαίου (Ελλάδα), του Πιρίν (Βουλγαρία) και του Βαρδάρη (Γιουγκοσλαβία).

Μετά την ήττα της Βουλγαρίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1918 και την ίδρυση της Γιουγκοσλαβίας, αρχίζει η σύγκρουση μεταξύ Βελιγραδίου-Σόφιας για τη διεκδίκηση των Σλαβόφωνων στην περιοχή που ονομάστηκε στο μεσοπόλεμο Βαρντάρσκα. Το ζήτημα αυτό θα λάβει νέα διάσταση μετά τις αποφάσεις της Κομιντέρν (Γ’ Κομμουνιστική Διεθνής) το 1924 για ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη στα πλαίσια ίδρυσης μιας σοβιετικού τύπου βαλκανικής δημοκρατίας.

Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή των Σκοπίων περιήλθε στη Βουλγαρία, όπως είχε συμβεί και στον Α’ Παγκόσμιο. Η Γιουγκοσλαβική αντίσταση υπό τον Τίτο υλοποιώντας την πολιτική της Κομιντέρν του μεσοπολέμου και επιθυμώντας να ελέγξει τους σλαβόφωνους βουλγαρίζοντες των Σκοπίων, στις 2 Αυγούστου 1944 (41ο επέτειο του Ίλιντεν) ανακήρυξε τη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας της «Μακεδονίας», προγόνου του σημερινού κράτους της FYROM.

Είναι γνωστές οι προσπάθειες των σλαβόφωνων της Δυτικής Μακεδονίας στα χρόνια της κατοχής (1943-1944) να αποσπάσουν βίαια ελληνικά εδάφη, είτε μέσω του φιλο-αξονικού «Βουλγαρο-Μακεδονικού Επαναστατικού Κομιτάτου» και της ΟΧΡΑΝΑ του Άντον Κάλτσεφ, είτε μέσω του φιλοΤιτοϊκού ΣΝΟΦ στα πλαίσια του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (που τελικά συγκρούστηκε μαζί τους ένοπλα στα τέλη του 1944).

Στη συνέχεια ο ελληνικός εμφύλιος (1946-49), το σλαβόφωνο αυτονομιστικό ΝΟΦ εντός του Δ.Σ.Ε, η εμπλοκή του Τίτο και οι φιλοδοξίες του για μια βαλκανική ομοσπονδία με σλαβικό χαρακτήρα υπό την ηγεσία του, η ήττα του Δ.Σ.Ε και η μαζική έξοδος των σλαβόφωνων της Δ. Μακεδονίας ως πολιτικών προσφύγων στα Σκόπια, έθεσαν το θέμα σε νέες βάσεις.

Στα Σκόπια βέβαια φυσικά δεν γίνεται ποτέ λόγος για τον πρώην ακμάζοντα Ελληνισμό της περιοχής, όπως επίσης για το ότι σε όλες τις απογραφές στην Οθωμανική Μακεδονία δεν γίνεται πουθενά αναφορά σε έθνος «Μακεδόνων». Απόλυτη σιωπή υπάρχει και για την «εξαφάνιση» των ελληνόφωνων και βλαχόφωνων ελληνικής συνείδησης των Σκοπίων (βλ. απογραφή των Γερμανών το 1941 με 100.000 ελληνίζοντες-ποσοστό 12% και της Γιουγκοσλαβίας το 1951 (158.000 ελληνίζοντες – ποσοστό 18%).

Για την Ελλάδα η μη παραχώρηση του ονόματος Μακεδονία αποτελεί βασική προϋπόθεση εξασφάλισης των βορείων συνόρων μας από μελλοντικές απειλές, απέναντι σε έναν γελοίο αλλά πραγματικά επικίνδυνο αλυτρωτισμό που με όχημα το όνομα, τη «μακεδονική γλώσσα» και το «μακεδονικό έθνος» διεκδικεί σύμφωνα με τους σχολικούς χάρτες σύνορα μέχρι τα Τέμπη (!).

Έναν αλυτρωτισμό που καλλιεργεί παράλληλα στη νεολαία της γειτονικής χώρας το μίσος για τους Έλληνες «κατακτητές» και «καταπιεστές» της «Μακεδονικής μειονότητας» στη βόρεια Ελλάδα. Αποτελεί όμως και την τελευταία γραμμή άμυνας στην προκλητική απαίτηση των ΗΠΑ να εκχωρήσουμε την ιστορία μας και τον πολιτισμό αιώνων σε ένα άλλο κράτος με μια υπογραφή.

ΠΗΓΗ:  http://www.huffingtonpost.gr

Μόνο ο Σουλτάνος το γνωρίζει: “Θα γίνει πόλεμος” είναι το βασανιστικό ερώτημα των πολιτών TOPICS:ΑναστασιάδηςΕλλάδαΕρντογάνκυπριακή ΑΟΖΚύπροςΣυρίαΤουρκίαΤσίπρας File Photo: Εύζωνας της Προεδρικής Φρουράς στην Ακρόπολη μετά το πέρας της τελετής του εορτασμού για την 73η επέτειο από την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Ναζί το 1944, Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017. ΑΠΕ - ΜΠΕ, Αλέξανδρος ΜπελτέςFile Photo: Εύζωνας της Προεδρικής Φρουράς στην Ακρόπολη μετά το πέρας της τελετής του εορτασμού για την 73η επέτειο από την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Ναζί το 1944, Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017. ΑΠΕ - ΜΠΕ, Αλέξανδρος Μπελτές March 6, 2018 197 SHARES Share to Facebook FacebookShare to Twitter TwitterShare to Google+ Google+Share to LinkedIn LinkedIn Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ «Θα έχουμε πόλεμο με την Τουρκία»; Αυτό το ερώτημα ακούω μόνιμα το τελευταίο διάστημα από πολίτες που συναντώ, και οι οποίοι εκφράζουν δικαιολογημένη ανησυχία, διαβάζοντας τις δηλώσεις του ισλαμιστή ηγέτη της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν. Φαντάζομαι ότι το ίδιο ερώτημα έχουν ο πρωθυπουργός της χώρας κ. Αλέξης Τσίπρας και ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης, όπως και οι αρμόδιοι υπουργοί τους των Εξωτερικών και της Άμυνας, οι οποίοι ασχολούνται συστηματικά με την πραγματική απειλή της Τουρκίας στο Αιγαίο και την κυπριακή ΑΟΖ. Η απάντηση είναι εύκολη: Ποιος μπορεί να απαντήσει το ερώτημα; Ποιος μπορεί να γνωρίζει την απάντηση; Ποιος ξέρει τι συμβαίνει στο ταραγμένο μυαλό του Ταγίπ Ερντογάν; Ουδείς εκτός του ιδίου.. Η αλήθεια είναι ότι έχει ξεσαλώσει στον υπερθετικό βαθμό και προκαλεί σε όλα τα μέτωπα. Στη Συρία ήδη επιχειρεί, στις κουρδικές περιοχές σκορπά τον φόβο και τον τρόμο, στο Αιγαίο και στην κυπριακή έχει δημιουργήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Το κλίμα που συντηρεί ο ίδιος είναι ήδη πολεμικό, όσο και να θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν θα επιχειρήσει το απονενοημένο βήμα και να χρησιμοποιήσει τη δύναμη των όπλων. Προσωπικά πιστεύω πως πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα. Υπό την έννοια πως εάν κτυπήσει στο Αιγαίο και στην κυπριακή ΑΟΖ η Αθήνα και η Λευκωσία δεν μπορούν να καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια. Ελπίζω πάντα πως θα επικρατήσει η λογική, μία άγνωστη λέξη για τον ισλαμιστή πρόεδρο της Τουρκίας. Το έχω αποδείξει άπειρες φορές πως δεν μπορούμε να του έχουμε καμία απολύτως εμπιστοσύνη. Σκοτώνει και φυλακίζει συμπατριώτες του. Εμάς θα σκεφθεί; Δεν βλέπετε πως αντιμετωπίζει ακόμα και την Αμερική; Το πλέον ανησυχητικό για μένα, είναι ότι δεν υπάρχει καμία ξένη δύναμη, εκτός της Ρωσίας και του Βλαντιμίρ Πούτιν, που να έχουν την παραμικρή επιρροή επί του Ερντογάν. Για την Ευρώπη ουδείς λόγος. Την έχει του κλώτσου και του μπάτσου, και απειλεί κανονικά τους Ευρωπαίους, οι οποίοι δυστυχώς τον ανέχονται. Ο εκβιασμός με τους πρόσφυγες είναι συνεχής σε σημείο που να δείχνει ασήμαντη η ενωμένη Ευρώπη. Οι Αμερικανοί δεν μπορούν πλέον να τον χαλιναγωγήσουν και οι ίδιοι, άλλωστε, έχουν άπειρα ανοικτά θέματα μαζί του. Ακόμα και να υποχωρήσουν οι Αμερικανοί στα παράλογα αιτήματα του, θα προσθέσει άλλα δέκα. Οι σχέσεις της Αμερικής και της Τουρκίας έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο και δεν υπάρχει στον ορίζοντα δρόμος προς την έξοδο από αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση. Είναι τέτοιος ο έλεγχος του Βλαντιμίρ Πούτιν επί του Ερντογάν, που τον χρησιμοποιεί ασύστολα για να διαλύσει το ΝΑΤΟ, που δεν πρόκειται να ξεφύγει από τον ρωσικό κλοιό. Θα μπορούσε να βοηθήσει ο πρόεδρος της Ρωσίας; Βεβαίως είναι η αβίαστη απάντηση. Θα το πράξει; Αμφιβάλλω… Το ρήγμα στο ΝΑΤΟ είναι σχέδιο της Μόσχας. Θα δούμε και χειρότερα φοβάμαι. Οπότε, το συμπέρασμα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ανεξέλεγκτο Ερντογάν, ο οποίος πιστεύει πως είναι άτρωτος και χρησιμοποιεί τον ισλαμικό εθνικισμό για να διατηρείται στην εξουσία. Η Ελλάδα και η Κύπρος βιώνουν μία δυσάρεστη κατάσταση και η απειλή του πολέμου θα είναι μόνιμη. Δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να τον ακολουθήσουμε και να συντηρούμε τις πολεμικές του διαθέσεις. Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε πως δεν έχουμε την πολυτέλεια να μην απαντήσουμε όταν επιχειρήσει να προσβάλει την κυριαρχία της Ελλάδας και της Κύπρου. Είναι μονόδρομος. Ας ελπίσουμε πως δεν θα φτάσουμε ποτέ σε αυτό το σημείο, που δεν έχει επιστροφή… Σε αυτές τις πολύ δύσκολες στιγμές ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας πρέπει να αφήσει κατά μέρος όσα τον χωρίζουν και να ενωθεί πριν γίνει κάποιο μεγάλο κακό. Το να ενωθούν μετά την τραγωδία θα είναι πολύ αργά. Η Πατρίδα πρέπει να βρίσκεται πάντα πάνω από τα κόμματα. Share this:

Πηγή: Μόνο ο Σουλτάνος το γνωρίζει: “Θα γίνει πόλεμος” είναι το βασανιστικό ερώτημα των πολιτών http://hellasjournal.com/2018/03/mono-o-soultanos-to-gnorizi-tha-gini-polemos-ine-to-vasanistiko-erotima-ton-politon/